the answer to the life, the universe, and everything is NOT 30

uzun bir ara olmuş yazmalara. bu ay 30 oluyorum ve herşeyin cevabı 30 yaş bunalımı bu aralar, bu da ondandır diyelim. bu bloğun sahibesi de herkes kadar, belki herkesten az biraz gelgitli. yapıcak birşey yok.

14 yaşımı iple çekmiştim, çok net hatırlıyorum. herşey planlanmıştı, büyük bir kız oluyordum. arkadaşlarla kadıköy'e inebilecek, belki taksime geçebilecek, bir erkek arkadaşım olacak ve büyük kızlar ne yaparsa onlar yapılacaktı.

şimdi dönüp bakıyorum 30 yaşımı hiç düşünmemişim. aslında buna şükretmek gerekir sanırım yoksa 30 yaşına kariyersiz, aşksız, parasız girmek bayağı bozabilirdi insanı:)

böylece bozmayan şeyleri düşünerek mutlu olabiliyorum şimdi. diyorum ki;

     iyi ki son derece lüks evleri hiç çekici bulmadım. böylece cumbalı kagir yerleri yamuk evime bayılıyorum.

     iyi ki işime gelmeyen şeylerde olağanüstü beceriksizce davranmayı başardım. artık kimse sevmediğim şeyleri beklemiyor benden.

     iyi ki çok sevecen ve sokulgan bir insandım. şimdi insan seçerken, dışarda bıraktığım insanları tanımıyorum demiyorum.

     iyi ki depresif biriyim. mutlu oldum mu çok tatlı geliyor.

     iyi ki çoktan seçmede başarılıyım. geri kalan hayatta ne kadar şapşalca şey yapsam da 4 saatlik öss sonucundan dolayı insanlar kayıtsız şartsız zeki olduğuma inanıyor.

     iyi ki şuan evimde bunları yazıyorum, bob dylan dinliyor, arada kalkıp dansediyor, arada kahve içiyor ve de of ne sıcak ya terliyorum.

     iyi ki avrupa yakasında oturan bir kadıköylüyüm de vapur kadıköy iskelesine her yanaştığında memlekete dönmüşüm gibi neşelenebiliyorum.

     iyi ki burda pratik dikiş dergisi almışım, süper etek patronu var, çıkarttım onu dikicem şimdi.

     iyi ki daha hayatın anlamını bulamadım ve inşallah 42de bulurum da o zamanki başlığım anlamlı olur.

neyse işte iyi ki ben benim.

başkası olsaydım çok garip olurdu çünkü.